Zeus, god van de hemel, hoogste heerser over de mensen en goden, woont in een prachtige paleis in de hemel op de Olympos. Voorgesteld als iemand met bliksemschichten in de hand. Zijn heerschappij werd verdeeld: de wateren werden het rijk van Poseidon. De onderwereld waar de goden wonen werd aan Hades toevertrouwd. Dit stelden de Grieken zich voor als het Dodenrijk onder de Bovenwereld.
De Styx (rivier in de Onderwereld) leidde naar het Dodenrijk. Charon, de oude veerman, zet hier de doden over. Zodra Charons roeispaan wordt gehoord, komt blaffend en grommend de helhond Kerberos te voorschijn, een monster met 3 gevaarlijke koppen en een giftige slang als staart. Hij bewaakt de toegang tot het Dodenrijk. Geen levende laat hij er binnen gaan, geen dode die niet begeleid is, naar buiten ontsnappen. Dit is strikt het beval van koning Hades. Toen Eurydike door een giftige adder werd gebeten, stierf zij op haar huwelijksdag. Ontroostbaar ging Orpheus met zijn lier en ging haar na, de lange donkere weg naar het Dodenrijk. Bij de Styx gekomen begon hij te spelen, een zo hartroerende treurzang dat de veerman Charon bezweek voor zijn bede hem over te zetten en Kerberos jankend terug kroop.
Orpheus muziek klonk door de hallen van Hades. Nu stond hij voor Hades. Hij smeekte de heerser van de doden haar terug te laten gaan of hem zelf te brengen waar zij was. Zonder haar kon hij niet leven. Hades de onvermurwbare, was week gestemd, en liet Eurydike vrij.